Bir kaç sene öncesinde ben ve eşim ikimiz de kurumsal hayatın içinde iken, günlerin haftaların hızına yetişemez bir halde koşturup dururken, çok yorulduğumuz bir gün şöyle bir cümle kurmuştum; “Bir gün ikimiz de kendi işimizi yapıp serbest zamanla çalışalım da şunları şunları yapalım.” Bunu söylememin sebebi yapmak istediğimiz, planladığımız pek çok şeyi dış şartlara bağlı kalmaktan ötürü yapamamak ve bunun iç acıtan duygusuyla yüzleşmekti. Hayat geçip gidiyordu ve biz modern yaşamın getirdiği hız ile sadece sürükleniyor ve özünde hayatı kaçırıyorduk..

Anlık olarak dilimden dökülen bu cümleyi unuttum sonra. Üzerinden tam 3 yıl geçti. Önce ben bıraktım o hayatı, sonra da eşim. Şimdi geriye dönüp baktığımızda görüyoruz ki, bu niyeti dillendirirken aklımızdan geçen, hayalini kurduğumuz günleri yaşıyoruz. Tüm bunların o niyetin yansıması olduğunu da yakın bir zamanda fark etmiş şekilde…

Diyeceğim o ki, bazen hayatımız değişir. Biz farkına bile varmayız. Ve o değişimi hayatına getiren “ilk adım”, belki bir zamanlar farkında bile olmadan içinden geçirdiğin niyetin olabilir.. Sonuç odaklı olmadan sürece teslim olarak ilerlersek eğer, her niyet bir gün gerçekleşebilir.. Kolay bir yol değil, biliyorum. Fakat imkansız da değil..

Öyleyse niyet etmenin gücüne inan..

Ve hiç vazgeçme…

Sevgiler,

Büşra Betül.